شب همه شب شکسته خواب به چشمم. شب همه شب شکسته خواب به چشمم. با صداهای نیمه زنده ز دور. جاده اما ز همه کس خالی است. این منم به زندان شب تیره که باز. می ت راو د م هتاب. نیست یک د م ش ک ن د خواب به چشم ک س ولیک. غ م این خ فته ی چند. خواب در چشم ت ر م می شکند. نگران با من ا ستاده س ح ر. صبح می خواهد از من. کز مبارک د م او آو ر م این قوم به جان باخته را بلکه خبر.

آری تا شقایق هست زندگی باید کرد. روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد. خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد. زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید. هر چه دشنام از لب خواهم برچید. هر چه دیوار از جا خواهم برکند. ابر را پاره خواهم کرد. بادبادک ها به هوا خواهم برد.

این سکوت مرا ناشنیده مگیر. سوز و ساز دلم را ندیده مگیر. سایه از سر من تا سپیده مگیر. منم آن ابر وحشی که در هر بیابان به تلخی سرشکی بیفشاند. روی دل بود به سوی آستانه ی تو.

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را. بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را. هر ساعت از نو قبلهای با بت پرستی میرود. توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را. می با جوانان خوردنم باری تمنا میکند. تا کودکان در پی فتند این پیر دردآشام را. از مایه بیچارگی قطمیر مردم میشود. ماخولیای مهتری سگ میکند بلعام را. زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا میکشد. کز بوستان باد سحر خوش میدهد پیغام را. غافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحب دلی. باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام را.